Palmy wielkanocne

Niedziela Męki Pańskiej, zwana też Palmową, Kwietną lub Wierzbną jest szóstą niedzielą Wielkiego Postu. W tym dniu poświęca się palmy, wspominając uroczysty wjazd Pana Jezusa do Jerozolimy ku czci Chrystusa Króla i Mesjasza, który zwyciężył grzech i śmierć.

Palma była znakiem odradzających się na wiosnę sił witalnych. Dlatego nie mogło w niej zabraknąć wiecznie zielonych gałązek sosny, jałowca, bukszpanu i brawnika. Jednak podstawa każdej palmy była wierzba. Uprzywilejowane miejsce zawdzięcza legendzie. To ona spośród drzew i krzewów, jako pierwsza ugięła swe gałązki i z żalu po śmierci Jezusa zaczęła płakać. Sośnie, także pozostającej w żałobie, pociemniały igiełki, a różowym winogronom zsiniały owoce. Drzewa i krzewy, które były obojętne wobec męki Jezusa zostały ukarane. Cis z trującymi owocami miał być odtąd przede wszystkim osłoną cmentarnych kapliczek i grobów, a nieugiętej topoli miały drżeć liście. Wierzba zaś w nagrodę od Boga otrzymała długowieczność. Wierzono, że bazie z wielkanocnej palmy mają cudowne właściwości. Łykano je dla poprawy lub zachowania zdrowia, wkładano na szczęście do ptasich gniazd i wkopywano w zagony na urodzaj.

Palmy przechowywano do następnej Środy Popielcowej. Wieszano je obok obrazów świętych, czasem używano jako kropideł. Palmy nie wolno wyrzucić na śmietnik po świętach wielkanocnych, bo może to sprowadzić rychłe nieszczęście na domowników. Kto już jej nie chce, powinien ją spalić albo zanieść do kościoła i dać księdzu na przechowanie, a potem – spalenie. To właśnie ze spalonych palm pochodzi popiół, którym posypuje się głowy wiernych w Środę Popielcową.

Początek Wielkiego Tygodnia oznaczał koniec porządków przedświątecznych. Dziewczęta stroiły chaty słomianymi pająkami. W tym samym czasie chłopcy chodzili po wsi, uderzając kijami w drzwi i płoty, robili hałas, podobno odstraszający złe moce.

Uczniowie młodszych klas wykonali palmy wielkanocne na zajęciach religii w szkole oraz podczas zdalnych zajęć. Palmy wyszły przepiękne i na pewno będą wspaniałą ozdobą wielkanocnych stołów.